Zonder ons stopt het niet: de klim van kinderarmoede 3 februari 2014 (OPINIE) - Peter Adriaensen
Ik herinner me dat ik dit artikel las in de morgen, en het zeer frappant vond dat er zo weinig gedaan wordt tegen armoede en de impact die het heeft op kinderen.
Ruim 10% van de kinderen leeft in armoede. Dit is toch echt wel een zeer hoog aantal. En toch wordt er steeds minder voor gedaan. Doordat het niet meer zo zichtbaar is, vergeten we vaak dat het er is. De mensen zitten niet meer met hun kinderen op straat te bevriezen, en we zien geen uitgemergelde kinderen op straat lopen, dus we maken onszelf wijs dat het er niet is. Dat iedereen het wel goed genoeg heeft. Maar het is niet omdat ze een dak boven hun hoofd hebben en net genoeg (meestal) om te eten, dat ze niet meer in armoede leven. Maar er zijn nog kinderen die niet genoeg te eten hebben en die soms zonder boterhammen naar school komen. Of ouders kunnen hun kinderen niet op de school waar ze al hun vriendjes hebben houden, omdat de rekeningen zo hoog zijn dat ze het niet meer kunnen betalen, en er voortdurend deurwaarders op hun dak worden gestuurd van de school uit.
In dit onderzoek wil ik niet alleen bekijken wat we als volwassenen kunnen doen om de kinderen te helpen, maar ook hoe we de kinderen bewuster kunnen maken en toleranter. Het is nu eenmaal zo dat wanneer een kind niet mee kan op een klasuitstap, of geen eten mee heeft, hij of zij opgemerkt zal worden door de anderen. En anders zijn, kan ook leiden tot gepest worden, en dit moet natuurlijk voorkomen worden.
Kunnen we als leerkracht de impact van armoede op het schoolse leven verkleinen? En indien dat zo is, is het dan niet onze taak om toch ten minste, dat te doen? Een kind hoort niet gestraft te worden omdat de ouders soms de eindjes niet aan elkaar weten te knopen. We hebben er voor gezorgd in onze maatschappij dat het onderwijs zelf, voor iedereen beschikbaar is. Maar we vergeten af en toe dat er meer bij komt kijken dan enkel in de klas zitten. Kinderen willen zich voelen alsof ze er bij horen, en dat houdt veel in. Uitstapjes, reizen, meedoen met alle rages, en ga zo maar door. Kunnen we als leerkracht helpen bij deze dingen, maken dat deze kinderen zich minder beschaamd, uitgesloten, jaloers, en vooral, minder alleen voelen?
Ruim 10% van de kinderen leeft in armoede. Dit is toch echt wel een zeer hoog aantal. En toch wordt er steeds minder voor gedaan. Doordat het niet meer zo zichtbaar is, vergeten we vaak dat het er is. De mensen zitten niet meer met hun kinderen op straat te bevriezen, en we zien geen uitgemergelde kinderen op straat lopen, dus we maken onszelf wijs dat het er niet is. Dat iedereen het wel goed genoeg heeft. Maar het is niet omdat ze een dak boven hun hoofd hebben en net genoeg (meestal) om te eten, dat ze niet meer in armoede leven. Maar er zijn nog kinderen die niet genoeg te eten hebben en die soms zonder boterhammen naar school komen. Of ouders kunnen hun kinderen niet op de school waar ze al hun vriendjes hebben houden, omdat de rekeningen zo hoog zijn dat ze het niet meer kunnen betalen, en er voortdurend deurwaarders op hun dak worden gestuurd van de school uit.
In dit onderzoek wil ik niet alleen bekijken wat we als volwassenen kunnen doen om de kinderen te helpen, maar ook hoe we de kinderen bewuster kunnen maken en toleranter. Het is nu eenmaal zo dat wanneer een kind niet mee kan op een klasuitstap, of geen eten mee heeft, hij of zij opgemerkt zal worden door de anderen. En anders zijn, kan ook leiden tot gepest worden, en dit moet natuurlijk voorkomen worden.
Kunnen we als leerkracht de impact van armoede op het schoolse leven verkleinen? En indien dat zo is, is het dan niet onze taak om toch ten minste, dat te doen? Een kind hoort niet gestraft te worden omdat de ouders soms de eindjes niet aan elkaar weten te knopen. We hebben er voor gezorgd in onze maatschappij dat het onderwijs zelf, voor iedereen beschikbaar is. Maar we vergeten af en toe dat er meer bij komt kijken dan enkel in de klas zitten. Kinderen willen zich voelen alsof ze er bij horen, en dat houdt veel in. Uitstapjes, reizen, meedoen met alle rages, en ga zo maar door. Kunnen we als leerkracht helpen bij deze dingen, maken dat deze kinderen zich minder beschaamd, uitgesloten, jaloers, en vooral, minder alleen voelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten