Lezersbrief aan Klasse

Beste Leerkrachten,

Mijn naam is Yasmine Abidi en ik zit in mijn tweede jaar kleuteronderwijs. Voor het vak Religie, zingeving en levensbeschouwing werd ons de opdracht gegeven om een onderwerp binnen het vak te zoeken en hier rond een onderzoek op te zetten.
Het duurde niet lang of ik kwam op het onderwerp armoede uit. Ik had een tijd daarvoor een reportage op Panorama gezien, die over kinderarmoede in Vlaanderen ging. Voor deze reportage was ik mijn niet bewust van het grote aantal kinderen dat recht onder onze neuzen in armoede leeft.
Ik vroeg mij dus af, op welke manier leerkrachten deze kinderen, die het al moeilijk genoeg hebben, kunnen helpen.
Door vele boeken en websites te doorzoeken begon er zich stilletjes aan een beeld te vormen van de situatie. Ik was geschokt door de dingen die er gebeuren in een maatschappij die zich welvarend noemt.
Op dit ogenblik zitten we vooral met het nog wat onzichtbare probleem van nieuwe armen. De mensen die het vroeger wel goed hadden, maar nu door scheiding, werkloosheid, sterfgeval, plots in de armoede terechtgekomen zijn. Deze mensen gaan, nog meer dan de mensen die in armoede geboren zijn, een schaamte met zich meedragen over hun situatie. Ze zullen niet om hulp vragen en op die manier gaan er veel van de hulpmiddelen die er wel zijn, aan hen voorbij. Dit is natuurlijk ergens wel begrijpelijk, maar ergens moeten we deze ouders er toch uit weten te halen. Het is dus aan de leerkrachten om te zien welke ouders het moeilijk hebben.
Armoede heeft ten eerst invloed op de gezondheid van kleuters. Vaker wel dan niet, grijpen ouders naar goedkope ongezonde voeding, in plaats van even na te denken over op welke wijze ze toch gezond kunnen koken. Dus die kleuters eten ongezonde voeding en vaak veel te weinig vitamines. Ten tweede heeft armoede dan weer een materieel effect. Deze kleuters krijgen misschien minder leuke of geen cadeautjes op Sinterklaas, verjaardagen, Kerstmis,... Dit heeft dan weer effect in  hun sociale leven in de klas. Tijdens het kringmoment kunnen ze niet meepraten over die cadeaus, maar ook na een vakantie vallen ze wat uit de boot, doordat zij nergens naartoe gegaan zijn.
Als laatste heeft het dan natuurlijk een effect op hun verdere schoolcarrière, en met hierin spelen wij vooral een rol, en niet altijd een positieve rol.
Kleuters zitten in een moment in hun leven dat ze nog niet altijd alles snappen, maar wel veel opnemen. Als ze thuis leven met depressieve of gefrustreerde ouders, zal je dat ook aan het kind merken. Dit kind kan dan tegendraads beginnen doen, of hetzelfde gedrag als de ouder vertonen, roepen bijvoorbeeld.
Het is daarom van cruciaal belang, dat we 'moeilijke' kinderen niet afschrijven en er minder van gaan verwachten.
We moeten juist evenveel van hen blijven verwachten als we van een kleuter die rijke ouders heeft verwachten. 

Dit lijkt zo triviaal, maar het is de eerste en belangrijkste stap om armoede niet in kansarmoede te laten overgaan. Als je je verwachtingen hoog houdt, dan gaan de kleuters er ook naar streven om deze te bereiken. We mogen nooit opgeven omdat een kind het je moeilijker maakt om het hem iets aan te leren. 

Net zij moeten dat extra beetje moeite van ons krijgen. Net zij moeten onze steun en vertrouwen blijven krijgen. We moeten maken dat armoede, niet volledig in kansarmoede vervalt.
En daar, spelen wij ook een rol in.